Bende isterdim “yalansız” bir dünyada yaşamayı, “İçim rahat kimseye söyleyemediğim, içimde kalan bir şey yok” diye. Bu dünyada sırf başkaları “üzülmesin” diye “şunu şöyle yaptım abi ki nedenim de işte bu benim ” diyemedim. Ama söylemeyi çok isterdim işte o zaman insan daha mutlu oluyor. Ki aslında karşı tarafta gerçekleri, “söylenemeyecek” şeyleri duyduğu için daha mutlu oluyor. 

İnsanın dudaklarından çıkan sözlerle kalbini etkilemesi ne garip bir olay, bu sözler iyi veya kötü bir biçimde olsada “dudaklarımızla bir insanın kalbine dokunmak” kalbini yerinden sökmek veya okşamak… Bir insanla konuşurken onun gözlerine bakarız sanki gözlerine konuşuyormuşuz gibi.. hayır! Aslında onun kalbine konuşuyoruz, bizi gözleri değil kalbi dinliyor… Bir insanı mutluluktan veya üzüntüden ağlattımızda gözleri kendiliğinden ağlamaz, kalbi gözlerine emir verir… Oysa ki görünürde kimseyi kırmak istemeyiz, biz hep iyiyizdir. Biz kötü şeyler yapmayız asla!!! Bir insanın içimizde beslediğimiz aşağılık “kin mermisiyle” doldurduğumuz dudak tabancasıyla, gözlerinin içinde ki tartışma havasının verdiği bize doğuştan yüklenmiş düşman tanımıyla aynı olan hedef tahtasına mermiler yağdırırız. İşte o zaman bizden kötüsü yok bu dünyada… Ben yapmadım mı? Evet yaptım hatta mermiler yağdırmakla kalmadım savaştım, ama anladım ki savaşlar hep “diğerlerinin” işine yararmış! Şöyle bir baktığımda dünya savaşı hayatın bir parçası haline gelmiş. Bilmiyorum bu günlerde kafam alabildiğine bozuk belki de o yüzden güncel haberler, internet dünyası ve  mutluluk yerine böyle karamsar türden yazıyorum. Çünkü içimden ne geliyorsa yazıyorum…